TENTOONSTELLING - NIEUWE FOTOGRAFISCHE AANWINSTEN 4

Tentoonstellingen van werken verworven door Françoise SAUR en Jin ROBARDET in het kader van het fotografisch jaar, gepresenteerd in de zaal voor grafische kunsten.

Françoise Saur
Portfolio Le Re-Cueillir, 2002

Françoise Saur begon haar opleiding fotografie aan de École Louis-Lumière (Parijs) en vervolgde haar opleiding aan de Folkwangschule für Gestaltung (Essen, Duitsland) bij Otto Steinert, oprichter en theoreticus van de subjektieve Fotografie. Geleid door rolmodellen zoals Dorothea Lange en Henri Cartier Bresson, richtte ze haar lens geleidelijk op sociologische thema's. Telkens neemt ze de tijd om zich in te leven in de context om de ziel van de betrokken mensen en plaatsen vast te leggen. Haar onderwerpen variëren van de menselijke figuur tot de natuur en haar ontwikkeling door de seizoenen heen.

Haar talent als fotografe werd al vroeg herkend en verschillende prijzen hebben haar carrière gemarkeerd. In 1978 ontving ze een beurs van de Fondation Nationale de la Photographie en in 1979 de Prix Nièpce. In 2000 kon ze dankzij een beurs van het Fonds d'incitation à la création (FIACRE-CNAP) van het Franse Ministerie van Cultuur haar ambitieuze driejarige serie "Femmes de Gourara" in Algerije maken. Haar carrière werd ook gekenmerkt door verschillende solotentoonstellingen, in La Chambre in Straatsburg (2016), het Musée d'art moderne et contemporain in Straatsburg (2021) en het Musée des beaux-arts in Mulhouse (2022), en door haar deelname aan verschillende groepstentoonstellingen georganiseerd op de Rencontre d'Arles (1983), het Musée d'art contemporain in Duinkerken (1990) en het Musée du Montparnasse in Parijs (2010).

Zijn werken bevinden zich in verschillende openbare collecties (Fonds national d'art contemporain, Parijs, Bibliothèque Nationale de France, Cité Nationale de l'Histoire de l'Immigration, Musée d'Art Moderne, Straatsburg, Musée Nièpce, Châlon-sur-Saône, enz.)

Le Re-cueillir is een serie die Françoise Saur tussen 2001 en 2002 aan de rand van haar atelier maakte en waarin ze 34 snapshots van plantensoorten vastlegt: grassen, mossen, sneeuwzegge, wilgenroosjes, zwarte doorns, vingerhoedskruid, paardenstaarten, bosbessen, varens, lelietjes-van-dalen en esdoornbladeren. De lijst van 36x36 cm nodigt uit tot een close-up dialoog met het onderwerp. De zwart-wit tinten accentueren het reliëf van deze berglandschappen. Achter elkaar geplaatst onthullen deze foto's de reis van de kunstenares naar het hart van de natuur en de diepe band die ze ermee onderhoudt. Elke foto weerspiegelt een ontmoeting met een plek en het unieke begrip dat de kunstenares ervan heeft. In haar benadering houdt Françoise Saur ook rekening met de ruimtelijke indeling van haar werken, waarvoor ze een opstelling in groepen voorstelt, hoewel elk beeld ook onafhankelijk kan bestaan.

Jin Robardet
Portfolio dyxphori, 2024

Jin, geboren in Nancy in 1980, is kunstenaar en curator. Opgeleid aan ENSAD - Nancy en na twee jaar samenwerking met de Universiteit van Linköping (Zweden), heeft ze sinds het midden van de jaren 2000 een carrière ontwikkeld waarin installatie en muziek een centrale rol spelen. Als expert op het gebied van digitale kunst heeft ze het digitale spook en de paradoxale vluchtigheid van het internetarchief tot onderwerp van haar onderzoek gemaakt. Ze werkt rond het begrip conflict, van het intieme en persoonlijke tot het gewapende, en gebruikt een grote verscheidenheid aan media die ze combineert in complexe systemen. Elk stuk, of het nu een op zichzelf staand object of een site-specifieke installatie is, maakt altijd deel uit van een grotere familie of afspeellijst, die schijnbaar ongelijksoortige creaties samenbrengt die altijd verbonden zijn door een rode draad, vaak spiritueel en filosofisch. Zoals in een muzikale compositie op lange termijn worden zijn werken gegroepeerd in albums, met hun lijst van titels, hun B-kantjes, hun remixen, hun samples...
Citeren, collage, verduistering en herschikking zijn methodes die Jin vaak gebruikt, zowel in zijn artistieke creatie als in zijn curatoriële praktijk. Meestal creëert Jin naargelang de plaatsen die ze ontdekt, als een goede stadsverkenner, en naargelang de tentoonstellingsmogelijkheden, speelt ze met de verwachtingen van het publiek door haar interventies aan het zicht te onttrekken of door haar installaties ontoegankelijk te maken en enkel een digitaal overblijfsel achter te laten.

dyxphori begon als een project dat alleen op internet te zien was, op de website van de galerie Kunstraum Barthel in Leipzig. Deze reeks installaties, gemaakt in een Art Deco gebouw dat tijdelijk gesloten was voor het publiek, gebruikt een verscheidenheid aan materialen, zowel gevonden als gefabriceerd, waaronder een piano, kleding en spoorbielzen. Het verhaal dat zich een weg baant van de ene kamer naar de andere is een eerbetoon aan het fantastische filmgenre, van giallo tot horror. De dyxphori-sfeer schommelt tussen obscuriteit en grand-guignol, en een speelse, theatrale geest heerst over de in situ arrangementen. Make-up wordt in de meeste opvoeringen gebruikt als een kleurrijk leesteken, zowel humoristisch als performatief, dat ons herinnert aan de lichamelijkheid van het geheel. Het project verkent ongemak en emotioneel ongemak, zoals de titel suggereert, zinspelend op de genderdysforie die wordt ervaren door transgenders, en is resoluut queer.
Uitgenodigd om haar werk tentoon te stellen in het kader van het fotografieseizoen georganiseerd door het Musée des Beaux-arts in de herfst-winter van 2024-2025, dat de hedendaagse scene in de Grand Est regio van Frankrijk laat zien, wilde Jin het dyxphori album tot leven brengen in de vorm van een portfolio, een kostbaar object en een etalage voor allerlei fantasieën, waarbij ze in fysieke vorm een discrete dialoog herstelt die heeft plaatsgevonden en nog steeds plaatsvindt met het publiek via elektronische verbindingen en directe, stille uitwisselingen per e-mail. Het museum wil het uiteindelijke object nu opnemen in zijn collecties door het aan te kopen.

Laat minder zien